Verschil tussen pluraliteit en meerderheid

Pluraliteit versus meerderheid

Nadat alle stemmen op de verkiezingsdag zijn uitgebracht, is de volgende stap om de winnaar van een specifieke kandidaat-race te bepalen, te zien welk percentage van de kiezers op een bepaalde persoon heeft gestemd. De resultaten kunnen ofwel een kandidaat produceren die met meerdere of met meerderheid heeft gewonnen. Om het stemmen beter te begrijpen, is het belangrijk om het onderscheid tussen deze twee termen te begrijpen.

Het verschil tussen een meerderheid en een meervoud is eenvoudig een kwestie van percentage. Een meerderheid wordt bereikt wanneer meer dan de helft van het electoraat - 50,1% of meer - op een kandidaat stemt. In de meeste stemmingsituaties garandeert een meerderheid een "winner take all" -scenario voor politieke kandidaten.

Bij de meeste open verkiezingen - waar meerdere kandidaten strijden om dezelfde functie - is de enige echte manier om een ​​verkiezing te winnen echter meerdere. Een aantal wordt bereikt wanneer een kandidaat met het hoogste percentage - zelfs als deze onder een drempel van 50,1% ligt - de verkiezing wint. Naarmate meer kandidaten hun hoedjes ter overweging in de ring werpen, neemt de statistische waarschijnlijkheid om een ​​meerderheid te bereiken af. Laten we bijvoorbeeld beweren dat drie kandidaten op zoek zijn naar een politieke functie. De eerste kandidaat ontvangt 40% van de stemmen, de tweede 35% en de derde 25%. In de meeste toepasselijke politieke situaties zou de eerste kandidaat als meervoudig overwinnaar worden beschouwd.

In sommige gevallen is een absolute meerderheid nodig voor een overwinning en een meervoud is slechts de eerste stap om te winnen. Terugkerend naar het vorige scenario, zouden de eerste en tweede kandidaten - die respectievelijk 40 en 35 procent van de stemmen ontvingen - worden geselecteerd om te strijden in een tweekringssysteem van stemmen; de derde kandidaat zou niet doorgaan naar de volgende ronde. De eerste twee kandidaten zouden het hoofd bieden om te zien wie dan de werkelijke meerderheid zou bereiken. Deze praktijk is gebruikelijk in Frankrijk, Chili, Ecuador, Brazilië, Afghanistan en verschillende andere landen.

In andere gevallen kan een veelvoud worden gebruikt als een definitieve arbiter van macht. In modellen voor evenredige vertegenwoordiging bijvoorbeeld, is het aantal stemmen dat een bepaalde politieke partij ontvangt gelijk aan het aantal stemmen dat het in toekomstige wetgeving kan uitbrengen. Het Verenigd Koninkrijk is een geweldig modern voorbeeld van deze praktijk. In tegenstelling tot een 'winner takes all'-situatie (zoals in de Verenigde Staten), staat het VK minderheidsgroepen die niet het hoogste aantal stemmen hebben, toch toe een verminderde stemkracht te hebben in vergelijking met de overwinnaar. Als een partij bijvoorbeeld 10% van de stemmen ontvangt, zou hij 10% van de zetels in het Parlement kunnen houden. Op deze manier, als een stemming nog relatief dichtbij is, is de macht niet volledig geïsoleerd in de handen van een bepaalde partij.

Het verschil tussen pluraliteit en meerderheid is een kwestie van lichte gradaties. Wanneer echter vergelijkende politiek wordt bestudeerd, waarbij men de stemprocedures van één natie tegenover die van een ander plaatst, kan dit kleine verschil drastisch verschillende resultaten opleveren.