Verschil tussen oud en midden Engels

Belangrijkste verschil - Oud versus Midden-Engels

De Engelse taal kan worden onderverdeeld in drie basisperioden, namelijk Oud Engels, Middelnederlands en Modern Engels. Oud Engels is de Angelsaksische taal die wordt gebruikt van 400 tot ongeveer 1100; Midden-Engels werd gebruikt van 1100 tot ongeveer 1400 en Modern Engels is de taal die vanaf 1400 wordt gebruikt. Hoewel het Middelnederlands zich ontwikkelde uit het Oudengels, waren er tussen de twee drastische verschillen in termen van grammatica, uitspraak en spelling. De grootste verschil tussen het oude Engels en het middelste Engels kan worden omschreven als de vereenvoudiging van de grammatica; in het Middelnederlands zagen veel grammaticale gevallen van het Oudengels een reductie en werden verbuigingen in het Oudengels vereenvoudigd. 

Dit artikel onderzoekt, 

1. Wat is oud Engels?
     - Oorsprong, kenmerken, kenmerken

2. Wat is het middelste Engels?
     - Oorsprong, kenmerken, kenmerken

3. Wat is het verschil tussen het Oude en het Middelnederlandse?

Wat is oud Engels

Oud Engels is de vroegste historische vorm van de Engelse taal, die in de vroege middeleeuwen in Engeland en sommige delen van Schotland werd gesproken. Het werd door de Angelsaksische kolonisten naar Engeland gebracht tijdens de 5e^th eeuw. Het werd in de jaren 400 tot en met 1100 in Groot-Brittannië gebruikt. 

Het oud-Engels heeft vier hoofddialectale vormen: Northumbrian, Kentish, Mercian en West Saxon. De naaste verwanten zijn Oud Saksisch en Oudfries. De grammatica van het Oudengels lijkt enigszins op het moderne Duits. De woordvolgorde is veel vrijer, maar zelfstandige naamwoorden, voornaamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en werkwoorden hebben veel inflectionele vormen en eindes. Net als elke andere oude taal is het heel anders dan de moderne versie; daarom vinden sprekers van het Modern Engels het heel moeilijk om het te begrijpen zonder te studeren. Het oude Engelse vocabulaire bevatte meestal Germaanse woorden; de meeste van deze woorden bestaan ​​niet in het vocabulaire van het moderne Engels, omdat deze woorden later werden vervangen door Latijnse en Franse woorden. Woorden met Latijnse afkomst zoals geestelijke, abt, non, hymne, tempel, zijde, paars, biet, linze, peer, radijs, doe, oester, kanon, ark, alter, en aalmoezen zijn opgenomen in de Engelse woordenschat tijdens het latere oude Engels periode.

De vroegste Oud-Engelse inscripties gebruikten een runen-systeem, maar dit werd vervangen door een versie van het Latijnse alfabet van rond de 9^th eeuw. Het vroegste geschreven werk in het oud-Engels stamt uit de 7^th eeuw.

De eerste pagina van Beowulf

Wat is Midden Engels

Middle English verwijst naar een verzameling Engelse variëteiten die Old English verving na de Normandische zoektocht (1066). Midden-Engels ontwikkelde zich uit oud-Engels, maar er zijn drastische veranderingen in grammatica, uitspraak en spelling tussen deze twee versies. Veel oud-Engelse grammaticale kenmerken waren vereenvoudigd; voor voorbeelden, zelfstandig naamwoord, werkwoord en verbuigingen werden adjectief vereenvoudigd in Modern Engels, zodat de vermindering van veel grammaticale gevallen. De datief en instrumentale gevallen van het oude Engels werden vervangen door prepositionele constructies in het vroege midden-Engels.

Het alledaagse vocabulaire bleef meestal Germaans, maar gebieden zoals wetgeving, politiek, religie en kunst zagen de Franse vocabulaire van de Norman. Hoewel de schrijfgewoonten in deze periode sterk varieerden, werd een standaard gebaseerd op het dialect van Londen gevestigd, geholpen door de uitvinding van de drukpers. Deze standaard vormt de basis van de modern-Engelse spelling. Daarom kunnen moderne Engels-sprekenden het Middelnederlands beter verstaan ​​dan het Oudengels. Wycliffe en Geoffrey Chaucer zijn opmerkelijke schrijvers die in het Midden-Engels schreven.

Een pagina uit Chaucer's Canterbury Tales

Verschil tussen oud en midden Engels

Geschiedenis

Oud Engels is de vroegste historische vorm van de Engelse taal.

Middel Engels ontwikkeld uit Oud Engels na de Normandische verovering in 1066.

Periode

Oud Engels werd gebruikt van 400s tot 1100s.

Middel Engels werd gebruikt vanaf de 1100s tot 1400s.

Syntaxis

Oud Engels had geen vaste woordvolgorde.

Middel Engels begon een vaste woordvolgorde te hebben.

Grammatica - verbuigingen

Oud Engels zelfstandige naamwoorden, voornaamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en werkwoorden hebben vele inflectionele vormen en eindes.

Middel Engels vereenvoudigde vele verbuigingsvormen van zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en werkwoorden.

Grammatica - Case

Oud Engels had datieve en instrumentele gevallen.

Middel Engels verplaatst naar prepositionele constructies.

Relatie met modern Engels

Oud Engels is heel anders dan het moderne Engels. Een moderne Engelse spreker kan het niet begrijpen zonder studie.

Middel Engels lijkt enigszins op Modern Engels dan op oud Engels.

Woordenschat

Oud Engels vocabulaire werd beïnvloed door Latijnse en Germaanse talen.

Middel Engels het alledaagse vocabulaire bleef meestal Germaans, maar specifieke gebieden zoals wetgeving en religie werden beïnvloed door het oud-Frans.

schrift

Oud Engels inscripties gebruikten oorspronkelijk een runen-systeem, maar dit werd vervangen door een versie van het Latijnse alfabet in het latere deel.

Middel Engels ontwikkelde een standaard tegen het einde van de periode, met de uitvinding van de drukpers.

Afbeelding met dank aan:

"Chaucer-canterbury-verhalen-molenaar" door Onbekend - Special Collections Dept., Glasgow University Library (Public Domain) via Commons Wikimedia 

"Beowulf.first page" By Oorspronkelijk geüpload naar Engels Wikipedia door Jwrosenzweig. (Public Domain) via Commons Wikimedia