Verschillen tussen DNA- en RNA-virussen

Verschillen tussen DNA versus RNA-virussen

Virussen zijn infectieuze biologische agentia die volledig afhankelijk zijn van de gastheercel om hun replicatieproces, transcriptie van het genoom en translatie van de mRNA-transcripten in eiwitten te voltooien. In tegenstelling tot de meeste levende wezens, hebben de virussen geen cellen. Een virusdeeltje bestaat uit een kern van nucleïnezuur, ingesloten in een eiwitcapsule. Het virusgenoom bestaat uit een DNA (deoxyribonucleïnezuur) of RNA (ribonucleïnezuur). Afhankelijk van of ze een DNA- of RNA-genoom hebben, worden virussen ingedeeld in twee categorieën; DNA-virussen en RNA-virussen. Het virale DNA of RNA kan lineair of cirkelvormig en enkel- of dubbelstrengs zijn.

DNA-virussen

De virussen met het DNA-genoom staan ​​bekend als DNA-virussen. Sommige virussen bevatten dubbelstrengs of enkelstrengig DNA-genoom. Dit genoom kan lineair of gesegmenteerd zijn. Deze virussen zijn meestal groot, icosahedraal, omhuld in lipoproteïnen en ze hebben geen polymerase-enzymen. Ze veroorzaken een latente infectie. Enkele voorbeelden voor DNA-virussen zijn herpes-virussen, pokkenvirussen, hepadnavirussen en hepatitis B.

RNA-virussen

Virussen met RNA in hun genoom worden geclassificeerd als RNA-virussen. De RNA-virussen kunnen verder worden geclassificeerd als enkelstrengs RNA-virussen en dubbelstrengs RNA-virussen. Enkelstrengs RNA-virussen kunnen verder worden geclassificeerd in negatief-sense en positief-sense RNA-virussen. RNA met positieve sense dient direct als mRNA, maar om als mRNA te dienen, moet RNA met negatieve sense RNA-polymerase gebruiken om een ​​complementaire, positieve streng te synthetiseren.

DNA-virussen versus RNA-virussen

• Het belangrijkste verschil tussen deze twee typen is dat de RNA-virussen RNA in hun genoom hebben, terwijl de DNA-virussen DNA in hun genoom hebben. Zowel het DNA als het RNA kunnen niet in hetzelfde virus worden gevonden.

• RNA-virus adsorbeert eerst op het oppervlak van de gastheercel. Vervolgens versmelt het aangehechte virus met het endosome membraan. Ten slotte als resultaat van fusie van het virale, wordt nucleocapside vrijgegeven in het cytoplasma. In tegenstelling tot RNA-virussen, geven DNA-virussen hun DNA door in de kern van de gastheercel en niet in het cytoplasma van de gastheercel.

• DNA-polymerase-enzym wordt gebruikt in het replicatieproces van DNA-virussen. Omdat het DNA-polymerase een verfijnende activiteit heeft, is het mutatieniveau lager in DNA-virussen. RNA-polymerase wordt gebruikt in het RNA-replicatieproces van RNA-virussen. Het mutatieniveau is hoog in RNA-virussen omdat het RNA-polymerase onstabiel is en fouten tijdens de replicatie kan veroorzaken.

• Bij DNA-virussen zijn er twee fasen in het transcriptieproces, namelijk vroege en late transcriptie. In de vroege fase worden de mRNA's gemaakt (alfa- en bèta-mRNA). In de late fase worden gamma-mRNA's gemaakt en in het cytoplasma vertaald. De late fase vindt plaats na de DNA-replicatie. Deze fasen kunnen niet worden onderscheiden in het RNA-transcriptieproces in RNA-virussen. RNA-virussen vertalen mRNA's op gastheerribosomen en maken alle vijf virale eiwitten in één keer.

• RNA-replicatie van RNA-virussen vindt meestal plaats in het cytoplasma van de gastheercel, terwijl DNA-replicatie van DNA-virussen plaatsvindt in de kern van de gastheercel.